Peptiden zijn korte ketens van aminozuren die verbonden zijn door peptidebindsels. De meeste peptiden bevatten van twee tot ongeveer vijftig aminozuren, terwijl langere ketens doorgaans worden geclassificeerd als eiwitten. Vanwege hun grootte kunnen peptiden eenvoudige vormen aannemen of grotendeels ongestructureerd blijven, wat invloed heeft op hoe ze communiceren met andere moleculen. Sommige peptiden fungeren als hormonen of signaalmoleculen, terwijl andere fragmenten zijn die afkomstig zijn van grotere eiwitten. In het lichaam kunnen peptiden direct worden geproduceerd als functionele eenheden of worden gegenereerd door proteolytische verwerking van grotere polypeptiden. Wanneer een peptide een specifiek receptor ontmoet, kan het zich binden en een signaalcascade binnen de cel activeren. Receptoren kunnen op het celoppervlak liggen of binnenin de cel, en binding kan tweede boodschappers activeren zoals cyclisch AMP of calcium-signalen. De exacte cellulaire respons hangt af van de sequentie van het peptide, de structuur ervan en de context van de cel. Peptiden worden snel afgebroken door peptidasen, die ze afknippen in kortere fragmenten voor verwijdering of hergebruik. De combinatie van selectieve herkenning en gecontroleerde afbraak helpt om nauwkeurige signaaloverdracht in het hele lichaam te behouden. Peptiden staan centraal in veel fysiologische processen omdat ze fungeren als boodschappers die de activiteit tussen weefsels coördineren. Hun goede werking ondersteunt de regulatie van pathways die betrokken zijn bij groei, stofwisseling en homeostase, onder andere. Verstoring van peptide-signalen kan de cellulaire communicatie en afgeleide reacties veranderen. Door hun modulaire aard kunnen peptiden worden bestudeerd als aparte eenheden om te begrijpen hoe sequentie en conformatie de interactie met receptoren beïnvloeden. In onderzoek worden peptiden gebruikt om receptorbinding, selectiviteit en de dynamiek van signaalnetwerken te onderzoeken. Voor onderzoekers en studenten zijn peptiden toegankelijke instrumenten om biologie te verkennen. Technieken zoals massaspectrometrie en chromatografie maken detectie en kwantificering van specifieke peptiden in complexe monsters mogelijk. Antilichaam-gebaseerde assays en affiniteitstechnieken bieden aanvullende meetmethoden voor het aanwezig zijn en functioneren van peptiden. Synthese van peptiden, inclusief vastefase-methoden, maakt het mogelijk om aangepaste sequenties te creëren voor studie. Computationeel ontwerp en structurele biologie helpen voorspellingen te doen over hoe veranderingen in sequentie de binding en activiteit beïnvloeden, wat een praktische kennis van peptidegedrag ondersteunt.
