De productie van rode bloedcellen begint in het beenmerg met hematopoietische stamcellen, de multipotente cellen die aanleiding geven tot alle bloedlijnen. Via het proces van hematopoëse differentiëren deze stamcellen in erytroidale voorlopercellen en vervolgens in erytroblasten, die geleidelijk rijpen tot reticulocyten en uiteindelijk tot volledig rijpe rode bloedcellen. Tijdens erytropoëse schakelen de cellen hun kern uit en synthetiseren hemoglobine, wat voorbereidt op efficiënte zuurstoftransport. Deze voortgang — van stamcellen tot rijpe cellen — zorgt voor een constante toevoer van rode bloedcellen die klaar zijn om in de circulatie te komen en weefsel van zuurstof te voorzien. Eens in de circulatie dragen rode bloedcellen zuurstof van de longen naar de weefsels via hemoglobine, een eiwit dat zuurstof bindt en deze vrijgeeft waar nodig. De hoeveelheid hemoglobine in erytrocyten maakt efficiënte zuurstofladen in de longen en lossen in gebieden waar zuurstof schaars is mogelijk. De biconcave vorm van rode bloedcellen vergroot het oppervlak voor gasuitwisseling en biedt flexibiliteit zodat ze door smalle haarvaten kunnen passen. Erytropoëtine, een hormoon dat voornamelijk door de nieren wordt geproduceerd, reguleert de productie van rode bloedcellen als reactie op de systemische zuurstofbehoefte, waarmee de algehele zuurstofstatus wordt gekoppeld aan de productiesnelheid. De regulatie van de productie van rode bloedcellen omvat de omgeving in het beenmerg, groeifactoren en transcriptieprogramma's die rijpingsstappen coördineren. Door hematopoëse en erytropoëse te bestuderen, brengen onderzoekers in kaart hoe stamcellen zich specialiseren tot erytroidale cellen en hoe hun proces de vaten van zuurstof voorziet. Verstoring van dit nauwkeurig gereguleerde proces kan het aantal cellen en de functie beïnvloeden, wat het belang onderstreept van het begrijpen van de mechanismen achter de productie van rode bloedcellen en hoe het lichaam een gebalanceerd bloedbeeld handhaaft.
